Het belang van een goede schrijfroutine

Geen duidelijke kaders

Nu zij kon schrijven wanneer ze wilde, sterker: werd geacht te schrijven, voelde zij zich schuldig als zij ook maar íets anders deed dan dat. Voorheen ging ze naar kantoor, deed haar werk, trok aan het einde van de dag de deur achter zich dicht en liet haar werk op kantoor achter. Nu staarde het schrijfbureau dat ze midden in de woonkamer had gezet haar beschuldigend aan.  

Haar dagen waren een lange brij geworden van kinderen naar school brengen, achter het bureau gaan zitten, niet snel genoeg inspiratie vinden, opstaan, dan maar de was vouwen, boodschappen doen, nog een vergeefse poging achter het bureau, shit: het is alweer half drie!, kinderen uit school halen, koken, eten, kinderen naar bed, moe op de bank ploffen – weer een dag niets geproduceerd. En dan haar man, terwijl hij naast haar neerploft: ‘Zo schat, lekker geschreven vandaag?’  

In het begin zei ze eerlijk tegen hem dat er niet veel uit haar vingers kwam. Na een tijdje begon hij te mompelen dat ze toch niet voor niets haar baan had opgezegd. En dat een extra inkomen wel fijn zou zijn, als ze toch niet schreef.  

Mijn vriendin twijfelde of ze niet gewoon weer werk moest gaan zoeken. Werk waarvoor je iedere maand een vast bedrag op je rekening gestort krijgt. Werk waarvoor je naar een kantoor gaat, of dat je vanuit huis doet, maar dan wel met duidelijke prestatieafspraken, heldere kaders..  

Maar hé, zei ik, duidelijke kaders creëren kon ze toch in ieder geval zelf?​

Een vaste planning

We besloten een planning te maken voor de komende schrijfweek. In haar agenda tekende ze een blok over de uren dat haar kinderen op school zaten. Voorheen zette ze wel eens een kruis door een dag als ze die wilde besteden aan schrijven, maar ze zag nu in dat dit een heel negatief signaal was: alsof die dag in zijn geheel verdween. Maar nee, die dag wilde ze besteden aan iets positiefs, aan het creëren van iets nieuws. Nu schreef ze met grote letters Schrijven in de blokken die ze in haar agenda had getekend. En we spraken af dat ze die uren ook echt alleen daarvoor zou gebruiken. Niet voor de was, niet voor de boodschappen, zelfs niet voor koffie met een vriendin.

We zetten nog meer blokken in haar agenda. Blokken voor rust, voor een wandeling. Blokken voor onderzoek, voor leeswerk. Het leek wat overdreven, maar ze ontdekte al snel dat het werkte!  

Ze schreef en ze schreef en ze schreef. Zelfs gedurende de inspiratieloze uren. En ze merkte dat ze ook zonder inspiratie woorden op papier kon krijgen, als ze maar bleef zitten. En dat die woorden achteraf vaak helemaal niet zo slecht geschreven bleken te zijn als ze tijdens het schrijven dacht.

Eerste versie 

En nu, een krap jaar later, is de eerste versie van haar roman een feit. Ze toonde me een dikke stapel papier, gevuld met niets dan haar woorden. Er is vast nog een hoop schaafwerk (en het beruchte kill your darlings) nodig, maar wat is ze trots. En terecht!