Ik las de roman Verzen van het leven en de dood in een ruk uit. Het is ook geen dik boek (150 pagina’s) maar de voornaamste reden is, denk ik, dat ik het gevoel had dat dit boek me iets te vertellen had. Onder meer over het creëren van personages en het maken van keuzes als schrijver.
Noem me een luie lezer; ik lees persoonsbeschrijvingen vaak maar een beetje halfslachtig. Je haalt hier een bijzonder mooie beschrijving aan; zo lees ik ze niet vaak.
Meestal komt het niet verder dan een beschrijving van een kapsel en iets in het gezicht (hoge jukbeenderen of 'een bijzonder mooie welving in de neusbrug'), wat voor mij net zo goed weggelaten kan worden. Het voelt voor mij alleen maar als ballast, omdat het me een idee geeft dat ik het moet onthouden (want waarom wordt het anders beschreven?). Het weerhoudt me ervan zelf een beeld te vormen, wat me stoort. Ik ben daarin vast niet de enige.
Dus: wanneer kies je er als schrijver voor om je personages wel te beschrijven en wanneer kies je ervoor om dit niet te doen?
Ik denk dat je geen luie lezer bent, eerder een geoefende.
En ik snap heel goed wat je bedoelt. Tegelijk denk ik: probeer je een verhaal voor te stellen waarin geen enkele aanwijzing wordt gegeven over het uiterlijk van personages. Dit kan natuurlijk en zou de lezer de volledige vrijheid geven om dit zelf in te vullen. Maar ik zou het persoonlijk ook een beetje karig vinden.
En hetzelfde kun je zeggen over beschrijvingen van de omgeving en het decor, ook dit kan de lezer zelf wel invullen. Maar laat ook dit weg en er blijft steeds minder over.
Hoe uitgebreid - of juist niet - de beschrijving van personages zou moeten zijn, is vooral een kwestie van smaak. Wel denk ik dat het de taak van de schrijver is om zich af te vragen of beschrijvingen (van wat dan ook) relevant zijn voor het verhaal. Zo niet, dan kunnen ze beter weg, want dan is het ballast. En inderdaad, de lezer kan dan het gevoel krijgen dat het belangrijk is, terwijl dit niet het geval is.
Het antwoord op je vraag is dus wat mij betreft: je doet het wanneer jij als schrijver vindt dat het belangrijk is dat de lezer dit weet. Dit zal per schrijver verschillen, de een is hier uitvoeriger in dan de ander. Als jij je stoort aan 'hoge jukbeenderen', laat dit in je eigen schrijven dan vooral weg. Maar realiseer je ook dat dit een kwestie van smaak is. De ene lezer houdt van summiere beschrijvingen, de ander krijgt het liefst zoveel mogelijk informatie over uiterlijk, omgeving, etc. Dat geeft niet, niet iedereen vindt dezelfde boeken mooi.
En ik denk dat schrijvers doorgaans het soort boeken schrijven dat ze zelf het liefst lezen :)
Noem me een luie lezer; ik lees persoonsbeschrijvingen vaak maar een beetje halfslachtig. Je haalt hier een bijzonder mooie beschrijving aan; zo lees ik ze niet vaak.
Meestal komt het niet verder dan een beschrijving van een kapsel en iets in het gezicht (hoge jukbeenderen of 'een bijzonder mooie welving in de neusbrug'), wat voor mij net zo goed weggelaten kan worden. Het voelt voor mij alleen maar als ballast, omdat het me een idee geeft dat ik het moet onthouden (want waarom wordt het anders beschreven?). Het weerhoudt me ervan zelf een beeld te vormen, wat me stoort. Ik ben daarin vast niet de enige.
Dus: wanneer kies je er als schrijver voor om je personages wel te beschrijven en wanneer kies je ervoor om dit niet te doen?
Ik denk dat je geen luie lezer bent, eerder een geoefende.
En ik snap heel goed wat je bedoelt. Tegelijk denk ik: probeer je een verhaal voor te stellen waarin geen enkele aanwijzing wordt gegeven over het uiterlijk van personages. Dit kan natuurlijk en zou de lezer de volledige vrijheid geven om dit zelf in te vullen. Maar ik zou het persoonlijk ook een beetje karig vinden.
En hetzelfde kun je zeggen over beschrijvingen van de omgeving en het decor, ook dit kan de lezer zelf wel invullen. Maar laat ook dit weg en er blijft steeds minder over.
Hoe uitgebreid - of juist niet - de beschrijving van personages zou moeten zijn, is vooral een kwestie van smaak. Wel denk ik dat het de taak van de schrijver is om zich af te vragen of beschrijvingen (van wat dan ook) relevant zijn voor het verhaal. Zo niet, dan kunnen ze beter weg, want dan is het ballast. En inderdaad, de lezer kan dan het gevoel krijgen dat het belangrijk is, terwijl dit niet het geval is.
Het antwoord op je vraag is dus wat mij betreft: je doet het wanneer jij als schrijver vindt dat het belangrijk is dat de lezer dit weet. Dit zal per schrijver verschillen, de een is hier uitvoeriger in dan de ander. Als jij je stoort aan 'hoge jukbeenderen', laat dit in je eigen schrijven dan vooral weg. Maar realiseer je ook dat dit een kwestie van smaak is. De ene lezer houdt van summiere beschrijvingen, de ander krijgt het liefst zoveel mogelijk informatie over uiterlijk, omgeving, etc. Dat geeft niet, niet iedereen vindt dezelfde boeken mooi.
En ik denk dat schrijvers doorgaans het soort boeken schrijven dat ze zelf het liefst lezen :)