Poëzie die een poosje met je meeloopt. Ik heb wel eens de neiging om te beweren dat ik poëzie niet begrijp. Want makkelijk te doorgronden is het soms niet. Maar, zo vroeg ik me laatst af, zou het niet zo kunnen zijn dat poëzie moet resoneren, iets in mij moet aanraken, moet raken aan iets dat in mijn leven speelt of heeft gespeeld? Dat ik alleen dán het gevoel heb dat ik het ‘snap’, ook al leest een ander iets compleet anders in diezelfde regels. Soms stuit ik namelijk op een gedicht dat me zó raakt, dat het als het ware een poosje met me op blijft lopen. Dat er enkele regels van het gedicht door mijn hoofd, door mijn lijf blijven dwalen. Omdat ze iets zeggen over wie ik ben op dat moment, of over waar ik mee bezig ben. Wat voor mij belangrijk is.
Ik ben pas net begonnen met poëzie lezen, dus ik vond dit een hele fijne nieuwsbrief met prachtige gedichten. Dankjewel.
Wat fijn!