Letty Margry Pulles over het uitbrengen van haar eigen boek
En het betreden van nieuwe werelden
Vorig jaar deed Schrijfplaats-abonnee Letty Margry Pulles mee aan de schrijfwedstrijd. Letty haalde nét niet de top 3, en dat zat hem in kleine dingen, waarover we na afloop nog even contact met elkaar hebben gehad.
Een mooi resultaat als je voor het eerst meedoet aan een schrijfwedstrijd, nietwaar?
Ze vertrouwde mij toe dat ze verder zou gaan schrijven, en jawel: niet lang geleden ontving ik van haar bericht dat haar manuscript af was. En dat niet alleen, ze heeft er ook echt een boek van gemaakt.
Een boek dat nu voor mij op mijn bureau ligt, met de prachtige titel: De zon kwam bijna. (En, tot mijn grote verbazing en trots, mijn eigen naam in het dankwoord!)
Omdat het schrijven en publiceren van een boek dé grote droom is van veel lezers van Schrijfplaats, leek het mij leuk om Letty te interviewen over het schrijven en het zelf publiceren van haar boek. Gelukkig vond ook zij dit een goed idee.
Je leest Letty’s antwoorden hieronder!
Wil je meedoen aan de Schrijfplaats Schrijfwedstrijd van dit jaar? Je vindt alle informatie hier>
Letty Pulles
‘Hallo! Ik ben Letty, psycholoog, HR specialist en bovenal moeder van twee zoons en een dochter.
Mijn lang gekoesterde wens om een boek te schrijven ging onverwachts in vervulling toen in mei 2024 ons gezinsleven werd opgeschud door het verlies van ons stilgeboren zoontje Jules. Ik nam een sabbatical van een aantal maanden en schreef toen een boek, gebaseerd op dit verlies.
Ik schreef, publiceerde en promootte het boek zelf (en opende daarmee deuren naar nieuwe werelden die ik nog niet kende!).’
Interview
1. Kun je ons meenemen in je schrijfproces? Hoe ben je begonnen met je boek en hoe zag de weg naar de laatste versie eruit?
Ik ben begonnen met het volgen van twee schrijfcursussen, eentje online en eentje bij een schrijver thuis aan de keukentafel.
In die cursussen kwamen boekentips langs. Naderhand heb ik enkele van die boeken aangeschaft, bijvoorbeeld een boek over hoe je je creativiteit kunt aanwakkeren, en eentje over hoe je humor in je verhaal brengt. Dat vond ik echt heel leerzaam!
Tegelijkertijd kwam de schrijfwedstrijd van Schrijfplaats langs en dat voelde als het zetje in de rug waar ik (onbewust) naar op zoek was. Ik nam vijf dagen de tijd om me volledig te focussen op mijn inzending, die ik ook aan een paar kritische lezers uit mijn omgeving voorlegde (waarna ik overigens nog wekenlang schaafde aan mijn concept en ieder woord woog) voor ik hem durfde in te sturen. Later heb ik mijn inzending ook gebruikt als proloog voor mijn boek.
Los van de schrijfwedstrijd begon het echte schrijven met een scène die in mijn hoofd heel levendig was. De eerste zin waarmee ik die scène wilde beschrijven diende zich plotseling aan in mijn hoofd. Eenmaal met mijn vingers aan de toetsen kwamen de andere zinnen vanzelf. Ik schreef, herlas en herschreef weer, en dat herhaalde zich elke dag. Soms vond ik het moeilijk om mijn hoofdstuk ‘rond’ te krijgen, dan legde ik dat hoofdstuk een poosje weg en focuste ik op andere hoofdstukken. Toen ik eenmaal een groot deel geschreven had, besloot ik structuur aan te brengen in de volgorde van mijn hoofstukken. Ik legde als het ware een puzzel, dat bracht me inzicht in wat er nog ‘miste’.
Het laatste stuk van het schrijfproces vond ik het minst leuk: de stukjes die nog steeds niet lekker liepen moesten telkens opnieuw en bij iedere proefdruk van het boek ontdekte ik steeds weer kleine foutjes (die mijn eigen schuld waren overigens). Dan ben je echt met details bezig en veel minder met schrijven, waardoor ik het minder leuk vond. Maar na vier proefdrukken was het boek eindelijk echt af!
2. Wat waren de moeilijkste momenten tijdens het schrijven van je boek, en hoe heb je jezelf toen gemotiveerd om door te gaan?
Het moeilijkst waren de hoofdstukken die ik niet ‘rond’ geschreven kreeg. Op sommige stukken was ik wekenlang aan het broeden om de juiste woorden te vinden, maar soms bleven die gewoon uit. Als ik eenmaal het gevoel had dat het niet lukte, was het extra moeilijk om dat hoofdstuk tóch af te schrijven, omdat er een blokkade in mijn hoofd leek te komen als ik alleen al aan het hoofdstuk dacht. Dat werkte niet lekker voor mijn creativiteit.
Uiteindelijk hielp het om het hoofdstuk écht weg te leggen en er geen aandacht aan te besteden. Dan liep ik een aantal weken later bijvoorbeeld op het strand en – plop! – had ik ineens een passend eind in mijn hoofd. Daar moest ik op leren vertrouwen.
3. Vertel eens over je schrijfroutine. Hoe maak jij tijd vrij om te schrijven, en wat werkt voor jou om in een creatieve flow te komen?
Ik heb een sabbatical genomen van mijn ‘normale’ baan voor vijf maanden. Daar had ik voor gespaard en daardoor had ik alle rust om vier dagen per week de hele dag bezig te zijn met schrijven.
Ik begon elke schrijfdag om 09:00 uur, altijd op dezelfde plek in huis achter mijn bureautje. Ik schreef van 09:00 tot 12:00 uur – zonder afleiding, dus ook geen telefoon binnen handbereik – en daarna ging ik lunchen. ’s Middags probeerde ik te sporten of te wandelen, en verdiepte ik me in het onderwerp van mijn boek door bijvoorbeeld in de bibliotheek op zoek te gaan naar relevante literatuur.
Ik luisterde ook veel podcasts en schreef alle ideeën die ik opdeed op in mijn telefoon, zodat ik die de volgende dag kon uitwerken. Soms vormden er zich zinnen in mijn hoofd die ik wilde gebruiken in mijn boek, dan zat ik opeens op een plantenbak middenin een winkelstraat druk te typen.
Of ’s avonds in bed, als ik al bijna in slaap viel, kwamen er ook vaak zinnen omhoog die ik niet wilde vergeten, dus dan ging het licht weer aan en begon ik te typen. Door me echt onder te dompelen in het schrijven en lezen, kwam mijn creatieve flow goed op gang.
4. Je hebt meegedaan aan de schrijfwedstrijd van Schrijfplaats. Heb je aan meer schrijfwedstrijden meegedaan en wat heeft dit jou gebracht? Heb je hier iets van geleerd?
Ik had nog nooit eerder meegedaan aan een schrijfwedstrijd, de wedstrijd van Schrijfplaats was mijn eerste en enige schrijfwedstrijd. Hij kwam precies op het juiste moment langs en het thema (metamorfose) sloot goed aan op waar ik over wilde schrijven. Ik kon dit zetje in de rug echt goed gebruiken, omdat je schrijft met een duidelijke deadline en een maximum aantal woorden.
Het was echt een uitdaging om het goed op papier te krijgen, zelfs al wist ik welk verhaal ik wilde vertellen. Je moet goed nadenken over je eerste zin – die moet meteen pakkend zijn – over hoe je de lezer vasthoudt na die eerste pakkende zin, hoe je de lezer kan verrassen en hoe je hem kan raken.
Ik heb echt dagenlang over de opbouw nagedacht, en toen mijn ‘storyline’ eenmaal stond heb ik nog weken geschaafd aan de woorden en zinnen die ik wilde gebruiken om mijn verhaal te vertellen.
Ik ging – voor het eerst! – de drempel over om mijn concept te laten lezen aan vrienden en bekenden. Dat vond ik echt heel spannend, maar ik wilde hun feedback horen en ik wilde mezelf uitdagen door me op deze manier bloot te geven. Dat vond ik erg leerzaam.
5. Je hebt ervoor gekozen om je boek zelf uit te geven. Waarom heb je hiervoor gekozen en wat zijn, volgens jou, de voor- en nadelen hiervan?
Ik heb ervoor gekozen om zelf mijn boek uit te geven omdat ik mijn verhaal graag wil delen met anderen die een soortgelijk verlies meemaken.
Statistisch gezien is dat in mijn geval een kleine doelgroep (vrouwen die hun kind verliezen tijdens de zwangerschap) en is mijn verhaal dus commercieel gezien misschien niet zo heel aantrekkelijk; een klassieke uitgever zal mijn boek misschien niet willen uitgeven omdat niet genoeg mensen het willen lezen. Daarom is het zelf publiceren van je boek een goede manier om toch je doelgroep te kunnen bereiken.
Ik heb overigens wel eerst uitgezocht of het mogelijk is om je boek én zelf te publiceren, én te laten uitgeven (bij een officiële uitgever). Dit bleek te kunnen, dus mijn boek is momenteel te bestellen vanuit eigen publicatie, maar ligt tevens bij een literair agent ter beoordeling. Dus wie weet is het in de toekomst alsnog in een echte boekhandel te vinden!
6. Je hebt je boek onder pseudoniem (een andere naam) gepubliceerd. Waarom heb je hiervoor gekozen en wat zou je anderen adviseren die hierover twijfelen?
Ik heb een pseudoniem gebruikt omdat het een autobiografisch boek is. Ik vond het zelf niet zo erg om mijn eigen naam te gebruiken, maar mijn man vond het prettiger als ik een pseudoniem zou gebruiken, zodat onze kinderen (die ook voorkomen in het verhaal) later zelf kunnen kiezen of ze geassocieerd willen worden met mijn boek of niet.
Dat vond ik terecht, daarom heb ik onze namen gefingeerd en heb ik voor een pseudoniem gekozen. We hebben wel afgesproken dat ik de promotie nu onder mijn eigen naam doe, anders wordt het heel lastig om mijn doelgroep te bereiken.
7. Nu je boek er is: hoe pak jij de marketing aan? Vind je dat spannend, of juist leuk? Wat zijn je concrete plannen?
Nu het boek er eenmaal is, komt de volgende stap: promotie. Na de veilige muren van mijn kleine schrijfkamertje waar ik dag in, dag uit in mijn eentje zat te schrijven, voelt dat opeens heel kwetsbaar en bloot. Toch vind ik het ook heel erg leuk om erover na te denken wat ik (zonder budget en zonder grote eigen social media kanalen) kan doen om mijn publiek te bereiken.
Ten eerste heb ik mijn vrienden en familie ingelicht. Niet grootscheeps, met een boekpresentatie of iets dergelijks, maar gewoon per telefoon. Ik heb hen de linkjes gestuurd waar ze het boek konden bestellen en gevraagd of ze, als ze het gingen bestellen, een recensie wilden plaatsen. Ik had geleerd dat hoe meer (goede) recensies, hoe sneller je ‘vindbaar’ bent als er op internet gezocht wordt naar een boek in het thema waar ik over schrijf.
Daarnaast heb ik het boek opgestuurd naar enkele schrijvers en influencers waarvan ik weet dat zij eveneens een kindje hebben verloren. Dat was deels omdat ik me echt met hen verbonden voel, en ook deels om de hoop dat zij het boek willen delen met hun achterban (waarbij ik ervan uitga dat hun achterban hun achterban is, omdat ze ook affiniteit met het thema hebben).
Ook heb ik verschillende websites en stichtingen benaderd die specifiek zijn opgericht om aandacht te vragen voor het thema baby-verlies. Ik heb hen gevraagd mijn boek op hun website te plaatsen.
En tot slot ben ik van plan om aan te sluiten bij initiatieven zoals de jaarlijkse wereldwijde Baby Loss Awareness Week (dit jaar van 9-15 oktober), waarbij ik dan bijvoorbeeld een post wil maken voor mijn eigen (zeer bescheiden) social media kanalen om aandacht te vragen voor het onderwerp en naar mijn boek te verwijzen.
Kortom, het vraagt behoorlijk wat inspanning en je stelt je enorm bloot, wat heel spannend is (en echt iets heel anders is dan het schrijfproces zelf).
8. Als je terugkijkt op jouw schrijfreis: wat heb je het geleerd, over schrijven maar ook over jezelf?
Ik heb geleerd hoe enorm leuk het is om toegewijd bezig te zijn met schrijven. Dat had ik nooit eerder gedaan en ik vond het heerlijk om te doen. Ik vond het ook een eye-opener dat er nog zoveel meer dingen zijn naast je werk die je interesseren, en hoe leuk het is om één van die andere interesses zo grondig te kunnen uitdiepen.
Ik wist natuurlijk wel dat ik ook andere interesses had, maar om die zo stevig te kunnen beetpakken en er echt mee aan de slag te gaan, dat vond ik een ontzettend leuke ontdekking.
Niet alleen schreef ik een boek (nieuwe wereld #1), ik gaf het ook uit (nieuwe wereld #2) en ik promootte het (nieuwe wereld #3). En dan heb ik het nog niet eens over hoe het voelt om je bloot te geven aan wie het maar wil lezen (uhm, hallo, nieuwe wereld #4 #5 #6!).
9. En nu? Ben je al bezig met een volgend project, of denk je hierover na? Hoe zie je je toekomst als schrijver?
Ik ben nog niet bezig met een nieuw project, jammer genoeg. Hoewel ik het schrijven echt geweldig vond, is mijn sabbatical inmiddels afgelopen en ben ik weer aan de slag in mijn ‘gewone’ baan (ik ben HR adviseur).
Ik merk dat ik het moeilijk vind om te schrijven naast mijn werk (4 dagen per week) en mijn kinderen (4 en 7 jaar oud). Ik zou heel graag nog eens zo’n periode nemen om toegewijd te kunnen schrijven, maar daar moet ik eerst flink voor gaan sparen.
10. Tot slot: wat zou je willen meegeven aan andere schrijvers die twijfelen of ze hun verhaal af durven te maken?
Als je twijfelt of je je verhaal af durft te maken, wil ik je vooral van harte aanmoedigen om het te doen. Ik ben zo ontzettend trots op mezelf dat ik mijn langgekoesterde wens om een boek te schrijven, heb waargemaakt, daar kan geen enkel ander gevoel tegenop.
Ook al zag ik na maanden van schrijven door de bomen het bos niet meer en durf ik niet te zeggen of het uiteindelijk een kwalitatief hoogwaardig boek is geworden of niet, ik ben enorm trots op mezelf dat ik het heb gedurfd. Dat ontneemt niemand je meer!
De zon kwam bijna
Over de impact van een leven dat eindigde voor het goed en wel begon
Het boek van Letty is te bestellen via deze link>
Flaptekst:
Als op een dag op het strand onverwachts haar vliezen breken, weet Michelle meteen dat er iets gruwelijk mis is. Ze is immers pas 22 weken zwanger. “De zon kwam bijna” vertelt het persoonlijke verhaal van een moeder die bij 22 weken zwangerschap haar baby verliest door vroeggeboorte. In dit waargebeurde boek neemt de auteur de lezer mee in wat er vooraf ging aan het breken van de vliezen, de bevalling van haar doodgeboren kind en het afscheid van haar baby. Ze schrijft ook over situaties uit ‘het alledaagse leven’ die in een ander licht komen te staan door dit verlies. Het verhaal neemt je mee in de liefde voor haar stilgeboren kindje en ze deelt haar beleving van rouw. Het boek is vooral bedoeld voor vrouwen die een vergelijkbaar verlies doorma(a)k(t)en en zich, net als zij, afvroegen hoe dat moest: je weg vinden in zo’n ontregelend verlies. Hopelijk kan dit boek hen wat herkenning en troost bieden.