Sinds vier maanden hebben we een puppy. Het is een cavapoo (een kruising tussen een cavalier en een poedel) en onze kinderen hebben zijn naam bedacht: Momo.
Omdat we geen ervaren hondenbezitters zijn (tot voor kort waren we zelfs een beetje bang voor honden), heb ik inmiddels al de nodige boeken verslonden over het onderwerp.
Want hoe maak je een puppy zindelijk? Wat moet hij eten en hoe vaak? Is het normaal dat hij aan stoelpoten knaagt? (Antwoord: ja) En moet je dit maar gewoon negeren in de hoop dat het vanzelf overgaat? (Antwoord, weet ik nu: nee).
Al snel na zijn komst, gingen we naar puppycursus en inmiddels volgen we een vervolgcursus.
Kortom, met de komst van onze jongste huisgenoot ging er een heel nieuwe wereld voor me open.
Het plezier van iets nieuws leren
Maar, denk je misschien inmiddels, wat heeft dit nou allemaal te maken met schrijven? Niet zoveel misschien. Of toch wel, want het gaat over het plezier dat je kunt beleven aan het leren van iets nieuws.
De problemen of moeilijkheden waar je in het proces tegenaan loopt. Dat het draait om geduld, herhaling, kleine stapjes, doorzetten. En dan het genoegen dat je kunt voelen als je merkt dat het begint te lukken! Dat je beter aan het worden bent in iets.
Ik was dit een beetje ‘verleerd’.
Jaren terug volgde ik een opleiding aan de Schrijversacademie, en vervolgens heb ik nog een aantal verdiepende schrijfcursussen gevolgd. Maar op een gegeven moment bereikte ik een plafond. Ik vond de lessen nog wel leuk en het contact met docenten en andere cursisten, toch miste er iets: De lol - of zelfs de magie - van het leren van iets heel nieuws.
(N.B.: ik beweer niet dat ik wat schrijven betreft niets meer te leren heb. Ik leer nog elke dag, gewoon door het te doen!)
Nu ervaar ik dit opnieuw, en niet alleen bij de hondenschool. Sinds afgelopen september volg ik namelijk ook een cursus Kinderboekenillustratie bij atelier Inktwit van illustrator Xandra Schipperheijn in Delft.
Te druk, te duur, te…
Dit is iets wat ik al jaren wilde. Ooit wilde ik zelfs naar de Kunstacademie gaan, maar in plaats daarvan studeerde ik Rechten.
Ik heb in de afgelopen jaren talloze keren op het punt gestaan om me in te schrijven voor een teken- of schildercursus. Maar iedere keer maakte ik mezelf wijs dat ik het hier te druk voor had, of dat het teveel geld kostte.
Met mijn eerste kinderboek op komst, besloot ik dat leren illustreren een “legitiem doel” dient. Zo kan ik immers ooit - hopelijk - mijn eigen kinderboeken illustreren. Dit zetje had ik blijkbaar nodig om deze stap te zetten.
Tegelijk vind ik het belachelijk van mezelf, dat ik kennelijk als eis stel dat het iets op moet leveren. Waarom zou ik dit niet gewoon kunnen doen voor de lol?
Hoe dan ook, lol beleef ik er volop aan!
Iedere dinsdag na het avondeten denk ik: ik zou eigenlijk gewoon lekker op de bank willen neerploffen. Maar iedere dinsdagavond laat, na bijna drie uur oefenen met illustreren in het heerlijke zolderatelier van Xandra in Delft, rijd ik buitensporig gelukkig terug naar huis.
Ja, deze cursus kost me dus wat avondjes thuis op de bank. ’s Avonds niets meer hoeven, waar ik doorgaans een groot fan van ben. Maar de lol van iets heel nieuws leren, merk ik ook nu weer, gééft ook heel veel energie.
Deze cursus eindigt in januari. En ik heb me alvast voorgenomen om me hierna gelijk weer voor iets nieuws in te schrijven. Ik laat me niet meer tegenhouden door zogenaamd rationele argumenten, zoals: het kost tijd, het kost geld. En de vraag: wat gaat het concreet opleveren?
Buitensporig geluk voelen is zeldzaam in deze tijd. Meer spullen kopen levert zelden zo’n geluksgevoel op. Maar iets nieuws leren wel!
Wat wil jij leren?
Misschien wil jij wel beter leren schrijven. Twijfel je al jaren over het volgen van een cursus. Er is volop aanbod (bijvoorbeeld mijn online cursus roman schrijven), dus wat houdt je tegen?
Of misschien wil je diep in je hart wel iets heel anders leren. Pottenbakken, Thais koken, dansen… Ik denk dat ieder mens wel íets kan verzinnen.
Als niets hoeft en alles mag, wat zou jij dan willen leren?