Baarnse literatuurprijs 2022

Afgelopen weekend sprak ik tijdens de prijsuitreiking voor de Baarnse literatuurprijs 2022. Zelf won ik de prijs in 2018. Het winnen van de prijs gaf me zelfvertrouwen en in de jaren erna vond ik een literair agent, een uitgever en verschenen er twee boeken van mijn hand.

Ik deed dan ook een oproep aan de aanwezigen om hun schrijven niet een hobby te noemen, omdat het zo veel meer is dan dat:

‘Ik zat hier, die dag in september, nu vier jaar geleden. Ronald Giphart sprak, maar ik hoorde hem niet. In mijn oren enkel ruis. Ik voelde de spanning in mijn benen, mijn buik, mijn gehele lijf, maar uit schaamte, of misschien meer uit gewoonte, zei ik tegen mijn man, die mee was, dat het me ook weer niet zóveel uitmaakte. Niet echt. Het was toch al mooi om genomineerd te zijn?

Het maakte me wel uit. Ik won, nadat ik genoeg prijzen niet gewonnen had, of bijna gewonnen. Ik won, koos een mooi kunstwerk uit, een egel in keramiek. Tegen de kunstenaar verklaarde ik mijn keuze: “Die vinden mijn kinderen vast ook leuk.” Maar het was een smoes, ik wilde die egel omdat ik die vanaf het moment dat de kunstwerken voor de winnaar online stonden, voor me had gezien op de hoek van mijn schrijftafel. En daar staat hij nog altijd, als symbool voor de stekels die ik al die tijd heb opgezet om mijn zachte, kwetsbare kern te beschermen. De kern die mij met absolute zekerheid vertelde dat dit was wat ik wilde doen: schrijven. Schrijven om gelezen te worden. Niet als hobby.

Mocht u hier zitten, als finalist, omdat u de oproep in de krant zag en omdat u zich zó stierlijk verveelde dat u van lieverlee maar een stukje bent gaan tikken: dan heb ik het niet tegen u. Mocht u hier zitten omdat u met het inzenden van uw verhaal voor de Baarnse literatuurprijs een stap heeft gezet, misschien voor het eerst, misschien voor de zoveelste keer, in het serieus nemen van uw schrijven, dan roep ik u op: noem het geen hobby. Noemt het een passie, noem het een wensdroom. Noem het wat u wilt. Maar het is meer dan een hobby. En als u, net als ik overigens nog altijd een beetje, aarzelt om uzelf een schrijver te noemen, denk dan aan de woorden van Elizabeth Gilbert: Hoe kun je van anderen verwachten dat ze jou serieus nemen, als je dat zelf niet doet?