Jarenlang werkte ik aan een manuscript. Want ik had een doel: mijn boek zou op een dag in de boekwinkels liggen. Vol goede moed stuurde ik het naar uitgeverijen. Na een maand of drie kreeg ik de eerste standaardafwijzingen: mijn manuscript paste niet in het fonds. 

 

Ik pinkte wat tranen weg en schreef door. Schrapte passages, veranderde verhaallijnen. Na ongeveer een jaar stuurde ik het manuscript opnieuw naar een aantal uitgevers. Opnieuw zonder resultaat. Ik volgde een opleiding aan de Schrijversacademie, stuurde het manuscript op voor een manuscriptanalyse, ontdekte wat ik 'fout' deed en ging opnieuw aan de slag.

 

Fast forward: het agentschap van Sebes & Bisseling zag wat in mijn manuscript en bood mij een contract aan. Wat volgde was een herschrijfronde, en nóg een herschrijfronde. Het resultaat ging naar uitgeverijen, sommige hadden het jaren eerder al afgewezen maar nu kwam het van een gerenommeerd agentschap, dus ja: deuren gingen open. En niet veel later had ik een contract bij uitgeverij Spectrum. 

​

Mijn eerste roman, Het leven noemen, verscheen in augustus 2021. In elke boekhandel waar ik kwam maakte ik foto's van mijn eigen boek en aaide ik stiekem even over de kaft. Een jaar later verscheen mijn tweede roman Wees niet bang.

 

Ondertussen schreef ik ook columns en artikelen, die werden gepubliceerd in onder meer NRC en de Volkskrant. 

​

En langzaam maar zeker begon ik het aan te durven mezelf schrijver te noemen. Ik proefde de woorden 'ik wil mijn baan opzeggen' op mijn tong, totdat ze op een dag ineens daadwerkelijk uit mijn mond rolden. Sinds februari 2023 hangt mijn rechterstoga aan de wilgen. 

 

Nu ben ik 'gewoon' schrijver - niets meer en niets minder. 

 

Ik hoef niet meer te schrijven in de schaarse kieren tussen werk en gezinsleven, maar kan in alle rust werken aan mijn derde roman. Wat een leven!