Boeken
Aisha Dutrieux
In augustus 2021 verscheen mijn eerste roman: Het leven noemen. Het ontving mooie kritieken en haalde de shortlist van de Hebban Debuutprijs.
​
In juni 2022 verscheen Wees niet bang. Ook dit boek werd goed onthaald, onder andere met een mooie recensie in Het Parool.
​
Coming soon: Op dit moment werk ik aan mijn derde roman....
​
Wees niet bang
Over een levensverwoestend geheim waarbij de lezer wordt gevraagd zijn oordeel uit te stellen.
'Wat een onderwerp. [...] De manier waarop [Dutrieux] het heeft beschreven is fenomenaal wat mij betreft. [...] Een goed geschreven en boeiend boek over een zwaar onderwerp.' Wim Krings, Boekhandel Krings
'Er zijn woorden die zich niet laten terugnemen. Eenmaal uitgesproken zijn ze onverbiddelijk tot leven gewekt. Woorden kunnen levens verwoesten, mensen doen besluiten zonder elkaar verder te gaan. Ze kunnen de persoon die je bent in de ogen van je kinderen voorgoed doen veranderen. Ze kunnen zelfs je eigen moeder doen twijfelen of ze jou wel op de wereld had moeten zetten.'
Op de dag van Laura's vierde verjaardag pleegt haar moeder, Maria, zelfmoord. Jaren later, als Laura volwassen is en in verwachting van haar eerste kind, wil ze weten waarom haar moeder dit deed. Maar al snel wordt duidelijk dat niemand hierover wil praten.
Laura's oma, Chiara, is na de dood van haar dochter vertrokken naar het Italiaanse bergdorp Calceranica. Na jarenlang geen contact te hebben gehad met haar oma besluit Laura haar op te gaan zoeken. De antwoorden die Laura van haar oma krijgt, zetten haar leven op zijn kop.
Wees niet bang is het verhaal van drie generaties vrouwen en een levensverwoestend geheim. Het laat zien dat een verhaal altijd meerdere waarheden kent.
'Hoe een duistere kant van iemands persoonlijkheid de familiebanden generaties lang blijft aanvreten, daarover gaat de tweede roman van Aisha Dutrieux.' Het Parool
​
Het leven noemen
Een beklemmende roman over de onvermijdelijke strijd met het verleden.
'Een parel met een scherpe rand. [...] Dutrieux schreef dit heftige verhaal sober op, waardoor het hard binnenkomt.' Mezza
Het is 1994. Mira, enig kind uit een liefdeloos gezin, werkt als verpleegster in de thuiszorg. Ze heeft een dochtertje, Vera, van vier jaar oud. Mira en Vera leiden een klein, schijnbaar symbiotisch leven, ze hebben met vrijwel niemand contact. Mira lijdt aan het münchhausenby-proxysyndroom – met behulp van medicijnen maakt zij Vera opzettelijk ziek om aandacht te krijgen. Wanneer artsen argwaan krijgen, verhuizen ze. Telkens opnieuw.
Jaren later, wanneer ze volwassen is, krijgt Vera een burn-out. In gesprekken met een therapeut probeert ze de puzzel van haar verleden te leggen – een verleden dat haar moeder glashard ontkent. Durft ze te vertrouwen op haar geheugen? Zal ze kunnen ontsnappen aan haar jeugd? En kan ze eindelijk beginnen met léven?
'De sobere stijl, de kalme, niet woedende toon dragen bij aan de werking, de impact van dit verhaal over een schraal en aangevreten leven op een emotioneel rantsoen.' Manon Uphoff
